|
Przykład haftu wykonanego przez siostry benedyktynki |
W tym
roku mijają cztery wieki od przybycia Panien Benedyktynek do Sandomierza.
Jubileusz ten staje się okazją do przypomnienia, że część dziedzictwa z dawnego
klasztoru przechowywana jest w Muzeum Diecezjalnym. Pozostaje ono materialnym świadectwem dziejów
klasztoru i duchowości zakonnej określając także miejsce konwentu w kulturze i
historii Sandomierza.
|
Portret ksieni Zofii Sieniawskiej |
Należy przypomnieć, w jaki sposób pamiątki z klasztoru trafiły do kolekcji muzealnej. Pod koniec XIX w., w związku ze wzrastającą liczbą alumnów, gmach domu księży emerytów okazał się niewystarczający na potrzeby seminarium, rozważano więc różne możliwości powiększenia siedziby.
|
Krata z klasztoru.
Dzieło Mateusza Roskwitowicza z końca XVII w.
|
|
Płaskorzeźba koronacja Matki Bożej oraz akantowa rama z nieistniejącego ołtarza św. Anny.
Dzieło Mateusza Roskwitowicza z końca XVII w. |
Gdy
okazało się, że nie można uratować zlikwidowanego ukazem carskim klasztoru benedyktynek, administrator
diecezji biskup Stanisław Zdzitowiecki, by przeciwstawić się planom urządzenia w klasztorze siedziby władz
powiatowych i koszar dla wojska, a w kościele cerkwi, zwrócił się do władz
państwowych z propozycją przekazania ich na siedzibę seminarium. Plany te
podtrzymał jego następca biskup Stefan Aleksander Zwierowicz. Po opuszczeniu Sandomierza,
przez pozostałe w klasztorze sześć sióstr, zespół barokowych zabudowań
klasztornych został przyznany na własność seminarium duchownemu.
|
Agnusek w ozdobnej oprawie z koralików |
|
Relikwiarz wielu świętych z umieszczonym centralnie agnuskiem.
Ozdoby wykonane z malowanego i złoconego pergaminu
|
W gmachu
Seminarium Duchownego przeznaczono również miejsce na Muzeum Diecezjalne. W
protokołach kapituły katedralnej z 15 października 1906 możemy przeczytać, że zbiory muzeum
kompletowane [od 1902 r.] przez ks. Rokosznego w kapitularzu katedry mają
zostać przeniesione wkrótce do obszerniejszego lokalu w Seminarium Duchownym.
|
Najstarszy fortepian polski |
|
Woskowa figurka modlącej się św. Scholastyki |
Muzeum urządzono na parterze, w trzech
pomieszczeniach dawnego południowego skrzydła klasztornego, wzniesionego w XVII
w. W jednej z muzealnych sal zgromadzono
pamiątki po benedyktynkach. Zachowały się fotografie pokazujące fragmenty tej
ekspozycji, a także krótki opis, który
zamieścił ks. Rokoszny w swoim Przewodniku po Sandomierzu wydanym w 1909
r.: W trzeciej Sali pamiątki po benedyktynkach: drzwi rzeźbione a jour,
które oddzielały ich kaplicę od kościoła; piec gdański z XVII wieku z
malowanych kafli; meble, dywany, organki, relikwiarze, pasy umartwień.
|
Fajansowa misa z Ćmielowa |
|
Pudełko na zapałki ozdobione agatami i koralami |
Muzeum w Seminarium Duchownym istniało do 1936 r., kiedy rozpoczęto
przenoszenie zbiorów do Domu Długosza, wyremontowanego na ten cel z inicjatywy
bpa Włodzimierza Jasińskiego.
|
Waga z klasztornej apteki |
Na
te przechowywane w muzealnej kolekcji
skarby składają się elementy dawnego, jednolicie zakomponowanego wyposażenia wnętrza kościoła pw. św. Michała Archanioła, obrazy, w tym zbiór portretów benedyktynek,
tkaniny, instrumenty muzyczne, relikwiarze, meble, wreszcie przedmioty użytku codziennego.
Urszula Stępień
|
Przykład haftu wykonanego przez siostry benedyktynki |