![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB1gvf7H8aGCrkWgzRIsQWMxYWjC6D-h0YwBjX8vCodJLnZdMBeBsbsCt63LPtzdPe2-SC9KCTBs-7oTFwEgRbZd1q-fxuSXjBf0zZq1zwUZ2AlE2CtIkEBpyzJdbdDfuIiWJCAiXwd8I/s400/Haft-benedyktynek%252B.jpg) |
Przykład haftu wykonanego przez siostry benedyktynki |
W tym
roku mijają cztery wieki od przybycia Panien Benedyktynek do Sandomierza.
Jubileusz ten staje się okazją do przypomnienia, że część dziedzictwa z dawnego
klasztoru przechowywana jest w Muzeum Diecezjalnym. Pozostaje ono materialnym świadectwem dziejów
klasztoru i duchowości zakonnej określając także miejsce konwentu w kulturze i
historii Sandomierza.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwJ_7aCOTO_1lnQRDMKIU3vyrrrLM_0X206ya5NkbXnStxjM_yyg6qYCG6sQtxPyJTCpH8UXen48niCxMntt6dkaxK3dnN_Zhtb4RdDMxdsGgFu9ujQ10m_WZuGD9RitX4M-ZMUzpNP-w/s400/Sieniawska-Zofia%252B.jpg) |
Portret ksieni Zofii Sieniawskiej |
Należy przypomnieć, w jaki sposób pamiątki z klasztoru trafiły do kolekcji muzealnej. Pod koniec XIX w., w związku ze wzrastającą liczbą alumnów, gmach domu księży emerytów okazał się niewystarczający na potrzeby seminarium, rozważano więc różne możliwości powiększenia siedziby.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM5g0O2G5kwl-7D9Fo9E49JCo-lpQvaAtVmljA5qbHvvtb2AU723f1lOgr9l9sdT0kKvHyUB4L29n0i1f-2zap2FhYkB_S9ZUgaKasszb__8525UIhGqVLAn2J-Wm6XT-SuLc-d_Wy5u4/s400/Krata-od-Benedyktynek%252B.jpg) |
Krata z klasztoru.
Dzieło Mateusza Roskwitowicza z końca XVII w.
|
|
Płaskorzeźba koronacja Matki Bożej oraz akantowa rama z nieistniejącego ołtarza św. Anny.
Dzieło Mateusza Roskwitowicza z końca XVII w. |
Gdy
okazało się, że nie można uratować zlikwidowanego ukazem carskim klasztoru benedyktynek, administrator
diecezji biskup Stanisław Zdzitowiecki, by przeciwstawić się planom urządzenia w klasztorze siedziby władz
powiatowych i koszar dla wojska, a w kościele cerkwi, zwrócił się do władz
państwowych z propozycją przekazania ich na siedzibę seminarium. Plany te
podtrzymał jego następca biskup Stefan Aleksander Zwierowicz. Po opuszczeniu Sandomierza,
przez pozostałe w klasztorze sześć sióstr, zespół barokowych zabudowań
klasztornych został przyznany na własność seminarium duchownemu.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1seZURQpjU-agk6uRWmz_c1kfysjhEh_f9LKN_MN8JoG957yEXqB9I6QFQ9NukNNwNnHAS28Ej2uwzWLospxqdaowzd40Sz6p3A9jm2o77YFS6WJmfwDM2OFe2Ll2MAYv6FH6ameR370/s400/Angusek%252B.jpg) |
Agnusek w ozdobnej oprawie z koralików |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXGVBeFrFruIcDy4G8dEZ-5ADou9eWEUIi6GRmoOeH_vtSz2-mSQVViHPTlekxpolA22UZyPniD9ZfJ7IEbfbnC3JmwyMu-e_05Zr9uuImgMW7LZ-4GApL0axJD2XMN4lJFhy0gjNbfak/s400/Angusek2%252B.jpg) |
Relikwiarz wielu świętych z umieszczonym centralnie agnuskiem.
Ozdoby wykonane z malowanego i złoconego pergaminu
|
W gmachu
Seminarium Duchownego przeznaczono również miejsce na Muzeum Diecezjalne. W
protokołach kapituły katedralnej z 15 października 1906 możemy przeczytać, że zbiory muzeum
kompletowane [od 1902 r.] przez ks. Rokosznego w kapitularzu katedry mają
zostać przeniesione wkrótce do obszerniejszego lokalu w Seminarium Duchownym.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG4cnE5xuAsO78tKIqeqsoJfcPlwedws5L_iS4fXK9yITDxb6JWrxCwclPi_qrX6-1Cn52-aFyz5dgj9h3LHkKcBU6v22ZuB4Up60oKRroXqehtl7BUjKSTz7qAWaN-CzDcAjITYKkRVM/s400/fortepian%252B.jpg) |
Najstarszy fortepian polski |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSo_65kTXcX17Nh2EELEw6yLkc00cQZf8AjnuNsFErlmdYnOdeQ3wJECIw7YXLr0_dk7wZhP7cmTS91NL5ZxZ5x0oAnO5J42ITEvsflHtJdPvb6II-uT7RJbIs4lhqi2PjEqcwERcOpZA/s400/benedyktynka%252B.jpg) |
Woskowa figurka modlącej się św. Scholastyki |
Muzeum urządzono na parterze, w trzech
pomieszczeniach dawnego południowego skrzydła klasztornego, wzniesionego w XVII
w. W jednej z muzealnych sal zgromadzono
pamiątki po benedyktynkach. Zachowały się fotografie pokazujące fragmenty tej
ekspozycji, a także krótki opis, który
zamieścił ks. Rokoszny w swoim Przewodniku po Sandomierzu wydanym w 1909
r.: W trzeciej Sali pamiątki po benedyktynkach: drzwi rzeźbione a jour,
które oddzielały ich kaplicę od kościoła; piec gdański z XVII wieku z
malowanych kafli; meble, dywany, organki, relikwiarze, pasy umartwień.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYasaS1LvEr18MSDqQ75dUR3OIYsdr-GY1HUfvN6rRSu5hDptfY5AOmsrw7m7JIrZltP-0Pa7hYXtQCM1XLF7OC6E4yJrxAUuHdRwfPJtbMkbpkR1iqf5eW8x0vVKRkuSjiu9qpomUH94/s400/Ceramika%252B.jpg) |
Fajansowa misa z Ćmielowa |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpq_tLoy1WqCQA0kO9dYcE5GmeP3SlkQMm7WR8FNDJND07jgsJ0Xb880Hr0Hc-MVEgixO2KsZxM6bxHB4RKi04qNvAbOH08K1xp4uvkwZV-arXcVEtHUHvMpD0bz1MNI5qKlMa_Wp6tBA/s400/Pude%25C5%2582ko-na-zapa%25C5%2582ki%252B.jpg) |
Pudełko na zapałki ozdobione agatami i koralami |
Muzeum w Seminarium Duchownym istniało do 1936 r., kiedy rozpoczęto
przenoszenie zbiorów do Domu Długosza, wyremontowanego na ten cel z inicjatywy
bpa Włodzimierza Jasińskiego.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG-qtdW5pxPHeXi9_Gb6jYNOIJUQTRSi1U0d0QJN7R4pHlgRxaoC90dJydA_JB4MQxpHAq4xtuWG24QEuQ6GRUBggvGSJ6EmbBRU8pcAPBWW38Iq5tvHggaPb5uJOk1rMmCPpMK2Ov03Y/s320/Waga-od-benedyktynek%252B.jpg) |
Waga z klasztornej apteki |
Na
te przechowywane w muzealnej kolekcji
skarby składają się elementy dawnego, jednolicie zakomponowanego wyposażenia wnętrza kościoła pw. św. Michała Archanioła, obrazy, w tym zbiór portretów benedyktynek,
tkaniny, instrumenty muzyczne, relikwiarze, meble, wreszcie przedmioty użytku codziennego.
Urszula Stępień
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9wHvWdkVdEigfcY64o5R5D8P_es0C8pGiuC5NEYfmyU_CAPj4TRGj6OWxSIYpnkBWsvMPnZ_Vw7JdBkEppCt_VGSxwjmCp98-OX1jb0CwTrCxsXQy6Kt2I8kXw1tJiFZo_0sc68PuUfE/s400/Haft-kwiaty%252B.jpg) |
Przykład haftu wykonanego przez siostry benedyktynki |