sobota, 21 grudnia 2019

Spotkanie z Biskupem Michałem Janochą



Spotkanie z Biskupem Michałem Janochą  odbyło się 17 grudnia w godzinach wieczornych
z udziałem Ks. Biskupa Krzysztofa Nitkiewicza i Biskupa seniora Edwarda Frankowskiego na które przybyło liczne grono osób z Sandomierza i okolic.



Ks. Biskup Michał jest biskupem pomocniczym warszawskim, historykiem sztuki, teologiem, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, Przewodniczącym Rady KEP ds. Kultury 
i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego 



Podczas spotkania zatytułowanego „Pytanie o piękno” Ks. Biskup mówił o znaczeniu piękna 
w sztuce. Temat został szeroko zilustrowany przykładami dzieł sztuki jak mozaiki z San Marco czy rzeźba Michała Anioła "Pieta" z pomnika papieża Juliusza II; poezji np. Cypriana Kamila Norwida czy Czesław Miłosza "Esse"oraz filmu Andreja Kakowskiego "Rublow". Autor stwierdził, że aby odkryć piękno warto zobaczyć jak odkrywali je już inni, co wyraził dobitnie np Lew Tołstoj: " Nie myśl poeto, żeś dzieł swoich twórcą, one przed wiekami unosiły się w nieskończoności". Sztuka jest, piękno jest jak ja jestem. Aby to odkrywać potrzebna jest nam postawa otwarcia i zdziwienia, której dziś pozbawia nas banalna i płaska jak szkło ekranu cywilizacja techniczna, komputerowo, internetowa. Postawa zadziwienia rodzi każdą sztukę. Taką postawę przejawiał św. Jan Paweł II w swojej poezji ostatniej o zdumieniu nad potokiem, przemijaniem człowieka. Temat i ikonografia chrześcijańska pomaga odkryć piękno. Jako przykład odkrywania piękna w dziele sztuki Biskup przytoczył głębokie przesłanie zawarte w ikonie Bożego Narodzenia, które dedykował obecnym do przemyślenia na czas przeżywania nadchodzącego czasu. 

poniedziałek, 9 grudnia 2019



W dniu 5 grudnia 2019 r. miało miejsce spotkanie ze Zbigniewem Warpechowskim, zamieszkałym w Sandomierzu performerem, malarzem, poetą, autorem licznych publikacji o teorii performance i sztuce współczesnej. 



Podczas spotkania Zbigniew Warpechowski, prekursor sztuki performance w Polsce i jeden z pierwszych jej twórców na świecie, pytany był przede wszystkim o ten sposób wypowiedzi artystycznej, a także własną definicję sztuki performance. Artysta zapytany został także dlaczego opuścił mury uczelni, a więc wyszedł poza formę konwencji i rozpoczął działania performance. Czy dostrzega w tej sztuce coś więcej, czy akcja i zdarzenie są dla niego bardziej autentyczną formą wyrazu.



Poruszony został również problem zapisu video, czy należy rezygnować z wykorzystywania nagrań w badaniu sztuki performance, a pozostać przy bezpośrednim doświadczeniu. W zapisie video trudno przecież oddać atmosferę odbioru i reakcję widowni.

Zbigniew Warpechowski zapytany został jak ważne jest słowo w sztuce performance oraz jaki jest związek poezji ze sztuką performance.



Artysta wiele mówił o kondycji sztuki w kontekście przywołanych przez uczestników spotkania jego wypowiedzi na temat sztuki, takich jak m.in.: „Sztuka potrzebuje duchowości” czy „Sztuka rodzi się z wielkiej miłości jaką darzy nas Stwórca, lecz nie z miłości własnej, która zaciemnia obraz świata”.

Zbigniew Warpechowski przypomniał, że jest także malarzem, autorem kilkudziesięciu prac wykonanych techniką olejną i akwarelą. Podczas spotkania miało miejsce uroczyste przekazanie do zbiorów Muzeum Diecezjalnego obrazu Zbigniewa Warpechowskiego zatytułowanego „Stół polski”. 

Obraz będzie można oglądać na stałe w sali V na piętrze Domu Długosza. W kwietniu obraz zostanie wyeksponowany na wystawie czasowej zatytułowanej: „Nie samym chlebem”, przygotowywanej przez Muzeum Diecezjalne w związku z odbywającym się w diecezji sandomierskiej Kongresem Eucharystycznym. Kompozycja Zbigniewa Warpechowskiego przedstawia Ostatnią Wieczerzę. Jednak ten metafizyczny w nastroju obraz pokazuje nam także, że podstawowym doświadczeniem ludzkiego życia jest codzienne spotykanie się przy stole. Unaocznia związek, jaki zachodzi pomiędzy zwykłym życiem chrześcijańskim, a ołtarzem i Eucharystią, która jest spotkaniem, wspólnotą, gdzie gromadzi nas w jedno miłość Chrystusowa. W tym obrazie Chrystus zaprasza nas do siebie, aby spożyć posiłek razem z Nim, zaczerpnąć sił na drogę, pokrzepić się i umocnić. Bo tam, gdzie wokół Eucharystycznego stołu są zgromadzeni ludzie, tam jest Kościół. „Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba” (1 Kor 10, 17). opr. Urszula Stępień




sobota, 5 października 2019

PAMIĘTAJĄC O DZIEDZICTWIE

Muzeum Diecezjalne jest spadkobiercą idei otaczania opieką konserwatorską zabytków rodzimej kultury zrodzonej wśród księży profesorów sandomierskiego Seminarium Duchownego. Sandomierz był miejscem, gdzie w XIX w. i na początku XX w. prężnie działało kościelne środowisko naukowe. Zaznaczyło się ono kręgiem kapłanów wykształconych w seminarium, których wyrazistą cechą był żarliwy patriotyzm, umocniony wiedzą o dziejach ojczystych. 

Ks. Melchior Buliński (1810-1877), znany historyk Kościoła, profesor Akademii Duchownej w Warszawie i seminarium w Sandomierzu, prałat i kustosz sandomierskiej katedry. Był on znawcą i miłośnikiem historii Sandomierza, autorem monografii miasta wydanej pośmiertnie w 1879 r., stanowiącej kompendium wiedzy, wykorzystujące obficie źródła archiwalne.

Pracownicy muzeum, pamiętając o fundamencie na jakim powstawało muzeum, starają się przypominać o tym na różnych spotkaniach. np. w Ostrowcu św. w Szkole Wiary ( ks. Andrzej Rusak) w Garbowie (Urszula Stępień). Ostatnie takie spotkanie miało miejsce w Kleczanowie, gdzie Urszula Stępień opowiedziała o zainteresowaniach przeszłością profesorów Seminarium Duchownego w Sandomierzu, a także przybliżyła sylwetki kontynuatorów tych historycznych zainteresowań: ks. Józefa Rokosznego, założyciela muzeum oraz ks. Jana Wiśniewskiego, jego wielkiego darczyńcę. Spotkania takie upowszechniają w różnych środowiskach wiedzę na temat szczególnego dziedzictwa historii diecezji sandomierskiej.

sobota, 21 września 2019

82 lata temu przed Domem Długosza




W dniu 26 października upływają 82 lata od uroczystego otwarcia Muzeum Diecezjalnego w nowej siedzibie w Domu Długosza. Dzięki restauracji rozpoczętej w 1934 r. z inicjatywy bpa Włodzimierza Jasińskiego, Dom Długosza odzyskał dawną świetność. 
 Nie udało się jednak wówczas urządzić w Domu Długosza siedziby Muzeum Diecezjalnego, projektu, który jeszcze w 1902 r. wysunęła kapituła katedralna, na wniosek ks. Józefa Rokosznego, który dopominał się o utworzenie w Sandomierzu Muzeum Diecezjalnego. Bp Włodzimierz Jasiński nie dokończył rozpoczętego dzieła, bowiem decyzją papieża Piusa XI z 21 sierpnia 1934 r. został mianowany biskupem diecezji łódzkiej, a jego uroczysty ingres do katedry w Łodzi odbył 5 stycznia 1935 r. Bp Jan Kanty Lorek, który objął rządy diecezją sandomierską w dniu 9 czerwca 1936 r. podjął dzieło przeniesienia zbiorów z dotychczasowej siedziby w Seminarium Duchownym i urządzenia stałej siedziby Muzeum Diecezjalnego w Domu Długosza. Zaprosił on do współpracy dr. Karola Estreichera jun. (1906-1984), wówczas starszego asystenta w Zakładzie Historii Sztuki UJ, któremu powierzył urządzenie ekspozycji w Domu Długosza. Nadzór nad pracami miał sprawować ks. Edward Górski. W dniu otwarcia muzeum 26 X 1937 r., w złożono wiele podpisów w pamiątkowej księdze. Karol Estreicher jun., który urządził ekspozycję w Domu Długosza, pozostawił następujący wpis: „Wreszcie w dniu 26/X 1937 nastąpiło otwarcie uroczyste muzeum zreorganizowanego w domu Długosza. Napracowałem się przy tem sporo wraz z ks. prałatem Górskim obmyślając wszystko szczegółowo. Dziś nareszcie dzieło zostało skończone. Finis opus coronat”. 
               Zaproszenie na otwarcie muzeum adresowane do ks. Jana Wiśniewskiego


Wiadomo, że wśród przybyłych na uroczystość był Stanisław Estreicher, rektor UJ, ojciec Karola Estreichera. Wśród wielu podpisów zidentyfikować można autografy m.in. ks. Antoniego Rewery, proboszcza kościoła św. Józefa, ks. Adama Szymańskiego, regensa Seminarium Duchownego, Andrzeja Olesia, konserwatora wojewódzkiego kieleckiego, inżyniera Jerzego Skalskiego, budowniczego powiatu sandomierskiego, Eustachego Szymańskiego, naczelnika więzienia w zamku sandomierskim, Władysława Zawistowskiego naczelnika Wydziału Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Na uroczystości był obecny Feliks Kopera, dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie, a zarazem przewodniczący Związku Muzeów w Polsce, a także sekretarz Związku Muzeów Zbigniew Bocheński. Przyjechał również architekt z Krakowa Franciszek Mączyński. Na ręce bpa Lorka nadesłano wiele telegramów i listów z gratulacjami. 

                                 Telegram nadesłany przez ks. Jana Wiśniewskiego

Na uroczystości nie był obecny ks. Jan Wiśniewski, bo jak napisał w nadesłanym telegramie: słota, a kolej oddalona od Borkowic cztery mile. Julian Pagaczewski przewodniczący Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności w Krakowie napisał: „Żałuję bardzo, ale stan zdrowia nie pozwala mi wziąć udziału w tej uroczystości, w przeciwnym bowiem razie niewątpliwie przyjechałbym do pięknego i miłego Sandomierza. Jest mi szczerze i niewymownie przykro, że skrępowany ważnymi obowiązkami, nie mogę przybyć na otwarcie sandomierskiego muzeum diecezjalnego. Sandomierz, w którym bywałem w czasie wojny i w pierwszych latach po wojnie jako konserwator zabytków sztuki, zapisał się tak miłymi wspomnieniami w mojej pamięci, doznałem tyle życzliwości ze strony Wielebnego duchowieństwa, że byłbym najchętniej miasto to odwiedził, zwłaszcza, by być świadkiem otwarcia i poświęcenia nowej, ważnej placówki artystyczno-kulturalnej, której powstanie temu duchowieństwu przynosi prawdziwy zaszczyt i jest jego wielką zasługą. Dziękując najgoręcej za łaskawe i niezmiernie mi miłe zaproszenia pozwalam sobie przesłać życzenia najpomyślniejszego rozwoju nowej instytucji”. Z zaproszenia nie mógł także skorzystać Stefan Komornicki, historyk sztuki z Krakowa, który w nadesłanym telegramie życzył najpomyślniejszego rozwoju muzeum.

Nie był obecny - bo zaproszenie nadeszło w dniu otwarcia muzeum - Aleksander Patkowski, zasłużony dla Sandomierza twórca regionalizmu polskiego, zamieszkały wówczas w Warszawie, który przysłał list następującej treści: „Z prawdziwym przeto żalem nie mogłem wziąć w niej udziału. Proszę łaskawie przyjąć moje najgorętsze życzenia, aby to wielkie i piękne dzieło, jakie dokonane zostało, podnosiło i szlachetniło każde serce ludzkie, które ogarniać je będzie i napełniało oczy zachwytem dla wielkiej naszej przeszłości, a da Bóg i dla nie mniej godnej teraźniejszości i przyszłości Polski”. Inny znany sandomierzanin, doktor Zygmunt Schinzel napisał: „Nie mogąc wobec wyjazdu służbowego uczestniczyć w jutrzejszej uroczystości, pozwalam sobie przesłać […] wyrazy najgłębszej czci dla Ekscelencji księży biskupów, za trud dźwignięcia z upadku tak cennego zabytku naszej kultury, jakim jest Dom Długosza. Z życzeniami, aby ten Dom w nowej szacie i w nowym przeznaczeniu był trwałym pomnikiem chwały, dla Czcigodnych jego restauratorów i zawsze żywym źródłem doznań artystycznych dla naszego i dla następnych pokoleń”. 

Niech to wszystko będzie na chwałę Bożą, na pożytek społeczeństwa, na podniesienie ducha świętej wiary i miłości Ojczyzny (ks. Jan Wiśniewski)



Dzień 15 września był dniem otwartym w naszym muzeum z okazji obchodów Dni Dziedzictwa Europejskiego. Tego dnia staraliśmy się przybliżyć zwiedzającym Dwie drogi powstania kolekcji Muzeum Diecezjalnego w Sandomierzu.



Muzeum utworzono z potrzeby ochrony dzieł sztuki, które wycofano z użytku z powodu zniszczenia lub zastąpienia nowymi, w związku z restauracją kościołów i idącymi za tym przeobrażeniami smaku artystycznego. Przekazywane zabytki pochodziły przede wszystkim z Sandomierza i diecezji sandomierskiej. Ofiarowywano przedmioty przechowywane na strychach kościelnych i plebaniach, znalezione w lamusach dworskich, w zbiorach rodzinnych i przypadkowe znaleziska. Kolekcja nie była tworzona według ustalonej reguły, z dbałością o kompletność zbiorów, eksponowano raczej emocjonalny stosunek do przedmiotów, które chciano doraźnie ocalić przed zniszczeniem. Działalność ta posiadała także wydźwięk patriotyczny. Sandomierskie zbiory związane są na zawsze z imieniem założyciela ks. Józefa Rokosznego (1870-1931), jednak ich rozkwit był wynikiem niezmiernie ofiarnej akcji ponad stu darczyńców, duchownych i osób świeckich.

Wielkim darczyńcą pośród nich był ks. Jan Wiśniewski (1876-1943). 



Jego niezwykła kolekcja o charakterze artystycznym i patriotyczno-narodowym zadziwiająca bogactwem i różnorodnością, tworzy trzon zbiorów Muzeum Diecezjalnego. Kolekcjonerstwo ks. J. Wiśniewskiego miało XIX-wieczne korzenie, kształtowało się w atmosferze wzrastania myśli patriotycznych i rozwijającego się w dobie niewoli narodowej zainteresowania historią ojczystą. Pozostawał wierny romantycznemu wezwaniu „Przeszłość przyszłości” i poczuciu misji służenia narodowi polskiemu. W ten sposób „splotły się” dwie drogi, które ukształtowały kolekcję eksponowaną dziś w Muzeum Diecezjalnym w Domu Długosza.

Urszula Stępień



niedziela, 18 sierpnia 2019

Podziękowanie dla sióstr


       Od 1992 roku, Siostry Świętej Jadwigi Służebnice Chrystusa Obecnego, zgodnie z wolą swojego założyciela bpa Wacława Świerzawskiego stały się częścią sandomierskiego Kościoła. Zakorzenione w jego historii, tradycji i życiu współczesnym, wypełniały swój charyzmat w sposób doskonały, dzieląc się darem, który otrzymały od Najwyższego. Czyniły to z radością, tak bardzo potrzebną w naszym życiu duchowym. Dokonania sióstr na polu chrztu dorosłych przypominały nam o chrzcie każdego z nas. 

       W 2010 r. siostry rozpoczęły pracę w Muzeum Diecezjalnym. W roku następnym odnowione zostały wnętrza muzeum. W dniu 27 kwietnia 2011 r., z błogosławieństwem ks. biskupa Krzysztofa Nitkiewicza, po trzech miesiącach prac remontowych, odnowione Muzeum Diecezjalne otworzyło ponownie swoje wnętrza dla zwiedzających. Razem z siostrami urządzaliśmy liczne wystawy, koncerty, spotkania i rozmaite wydarzenia, odtworzyliśmy renesansowy ogród, o który później się troszczyły. Na co dzień witaliśmy licznie przybywających do muzeum gości oraz porządkowaliśmy ekspozycje. Swoim intelektem i głęboką wiedzą potrafiły dzielić się również z najmłodszymi członkami naszej wspólnoty, czego efektem było zaznajomienie ponad ośmiuset dzieci przedszkolnych z podstawami sztuki i dziejami naszego Kościoła. Pomoc sióstr w duszpasterstwie a zwłaszcza w naszej katedrze stanowi znak łączności duchowej ze świętą Jadwigą, która obdarzała tę świątynię swoja łaską i wierzymy w to - obdarza nas swoją opieką. Opuszczenie Sandomierza przez siostry jest wielką, niepowetowaną stratą dla sandomierskiego Kościoła. 

       Składamy podziękowanie siostrom, które od 2010 roku pracowały w Muzeum Diecezjalnym: 
s. Ewa Godzińska
s. Joanna Łuczyńska
s. Sylwia Kunz
s. Justyna Kaniowska
s. Gertruda Bałazińska
s. Karolina Ostopinko

 Koncert na lirze korbowej w podziemiach Muzeum, 2011 r.

 Prace przy ogródku Marcina z Urzędowa, 2015 r.

 Zajęcia dla dzieci po powodzi w 2010 roku.

 Dzień Mamy i Taty, 2019 r.

Praca podczas tworzenia wystawy o Męczennikach Sandomierskich, 2010 r.

 Lekcja archeologiczna, 2014 r.

Otwarcie wystawy jubileuszowej "200 lat diecezji", 2018 r.

Lekcja o ziołach, 2019 r.

środa, 12 czerwca 2019

20. wizyty Jana Pawła II w Sandomierzu

12 czerwca 2019 r. odbyła się prezentacja wystawy:

„Wspomnienie obecności św. Jana Pawła II w Sandomierzu”,  w dniu 99. rocznicy urodzin papieża Polaka. 

W jej inauguracji wziął udział Biskup Ordynariusz Krzysztof Nitkiewicz, Burmistrz Sandomierza Marcin Marzec, Starosta Sandomierski Marcin Piwnik, autorka wystawy Urszula Stępień, Dominik Płaza, dyrektor Muzeum Okręgowego w Sandomierzu oraz księża, klerycy, siostry zakonne i mieszkańcy miasta. 

Ks. Andrzej Rusak, Dyrektor Muzeum Diecezjalnego wprowadził w tematykę wystawy, przedstawiającej przygotowania do wizyty papieskiej i Mszę św. sprawowaną przez Jana Pawła II na Błoniach Sandomierskich oraz modlitwę w katedrze. 

– Co nam zostało z pobytu świętego Jana Pawła II w Sandomierzu? Przy różnych lokalnych uroczystościach przypominamy zazwyczaj słowa papieża odnoszące się do historii i bogatego dziedzictwa duchowego miasta. Przeglądając w tych dniach depesze zagranicznych wysłanników towarzyszących Ojcu świętemu podczas jego pielgrzymki do Polski A.D. 1999, z którymi jestem zaprzyjaźniony, zauważyłem nieco inne rozłożenie akcentów. Wspominają oni owszem o „jednym z najstarszych polskich grodów” i oczywiście o opatrunku, jaki pojawił się na skroni papieża po jego porannym upadku w nuncjaturze. Ich uwaga skupia się natomiast na głównym temacie papieskiej homilii: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”. Ten temat jest zawsze aktualny, a dzisiaj szczególnie. Św. Jan Paweł II mówił w Sandomierzu, że „czyste serce” oznacza uczciwe, prawidłowe relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem. „Czyste serce”, to serce w którym nie ma egoizmu, fałszu, złych intencji ale jest ono wypełnione miłością, duchem służby. Warto o takie serce zawalczyć i w jedności z Chrystusem „podejmować trud opierania się siłom zła, tym działającym z zewnątrz i tym z wewnątrz – które chcą go od Boga oderwać” – mówił Ojciec Święty. Niech ta wystawa wzbudzi w nas pragnienie czystego serca – podkreślił biskup. 

Burmistrz Miasta Marcin Marzec podzielił się wspomnieniami o swoim uczestnictwie w papieskiej Mszy św. wśród tłumów pielgrzymów, którzy przybyli na tamto spotkanie. Przypomniał o nadanym papieżowi Janowi Pawłowi II tytule Honorowego Obywatela Miasta Sandomierza. Przywołał także duże zasługi papieża Polska dla odzyskania przez Polskę wolności w 1989 r. 

O samej wystawie opowiedziała jej autorka Urszula Stępień. 

– Ta wystawa nie jest dokumentacją tamtego wydarzenia ale jego przypomnieniem. Zawiera 30 plansz z blisko 60 fotografiami autorstwa Tomasza Biernickiego, Jerzego Krzemińskiego, Krzysztofa Sykutowskiego i Ireneusza Fertnera. Wystawa znalazła miejsce w trzech punktach: na murze pomiędzy Kurią Diecezjalną a katedralną dzwonnicą, w wąskiej uliczce prowadzącej z katedry do Domu Długosza i na ogrodzeniu wokół Collegium Gostomianum. Ekspozycję będzie można oglądać do końca września – mówiła Urszula Stępień. 

Następnie zebrani obejrzeli samą ekspozycję. Wiele osób przybyłych na otwarcie wystawy z ciekawością odszukiwało siebie lub osoby znajome na zamieszczonych fotografiach. Po zobaczeniu wystawy, chętni mogli zwiedzić ogród przy Domu Biskupim. 




czwartek, 30 maja 2019

Dzień Mamy i Taty

29 maja w naszym Muzeum odbył się Dzień Mamy i Taty, z udziałem grupy "Pszczółek" z Przedszkola nr 6 w Sandomierzu. Dzieci z pomocą s. Sylwii oprowadziły rodziców po Domu Długosza, zwracając uwagę na eksponaty, które poznawały podczas lekcji muzealnych. S. Karolina przedstawiła krótko rodzicom tematykę lekcji, w których uczestniczyły dzieci. Następnie wszyscy wspólnie obejrzeli zdjęcia, które przypomniały chwile spędzone w muzeum. Dzieci uczciły swoich rodziców śpiewając piosenki i składając wzruszające życzenia.








Największą nagrodą dla nas, co musimy podkreślić, jest to, że dzieci ponownie odwiedzają muzeum wraz z rodzicami, pamiętają przekazaną wiedzę, potrafią wskazać wiele eksponatów, o których wcześniej dowiadywały się podczas lekcji. W muzeum czują się jak w domu.

czwartek, 16 maja 2019

Zakończenie naszych lekcji muzealnych


         W tym roku mieliśmy zaszczyt zaprosić na nowy cykl lekcji muzealnych, dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Przybyły do nas grupy z Przedszkoli nr 3, 6 i 7 oraz ze Szkół Podstawowych nr 1 i 4 w Sandomierzu. Gościliśmy także dzieci z Przedszkoli w Bilczy, Głazowie, Dwikozach, Słupczy i Garbowie.
        Pierwsza lekcja w październiku dotyczyła budowli i wyposażenia Domu Długosza. Dzieci mogły poznać postać Jana Długosza i zapoznały się z historią ufundowanego przez niego domu. Następnie analizowały jego wygląd. Używając białych rękawiczek mogły dotknąć eksponatów. Zapoznały się z zasadami obowiązującymi w muzeum i w jaki sposób należy obchodzić się z zabytkami. W tej lekcji uczestniczyło 65 dzieci.
           W listopadzie dzieci poznały w zarysie historię pisma i książki. Z bliska mogły zobaczyć księgi datowane od XVI do XIX wieku. W lekcji wzięło udział 164 przedszkolaków.


            Lekcja grudniowa dotyczyła symboliki zwierząt w dziełach sztuki. Na początku dzieci poszukiwały zwierząt na obrazach, a także wśród rzeźb, by potem wspólnie omówić ich znaczenie. W spotkaniu wzięło udział 109 dzieci.
            W lutym dzieci zdobywały wiedzę dotyczącą heraldyki – jak powstawały herby, kto je posiadał, jakie były ich rodzaje oraz legendy z nimi związane. Gościliśmy 120 dzieci.
            Marcowa lekcja muzealna wprowadziła dzieci w krainę dźwięków, mogły zobaczyć i dotknąć znanych instrumentów, a niektóre widziały po raz pierwszy. Zapoznały się z historią instrumentów pochodzących z XVII i XVIII wieku, które znajdują się w kolekcji muzeum. Lekcja cieszyła się największą popularnością - przybyło wówczas 201 dzieci.


            Ostatnia lekcja dotyczyła roślin i ziół z ogrodu Marcina z Urzędowa. Dzieci mogły zobaczyć, dotknąć, powąchać i posmakować różnych ziół oraz dowiedzieć się do czego możemy ich dziś używać. W lekcji wzięło udział 179 dzieci.
Lekcje muzealne łączą w sobie naukę i zabawę, pozwalają dzieciom w prosty sposób zapoznać się ze sztuką i kulturą, a także ożywiają ducha patriotyzmu. Dzieci poprzez bezpośredni kontakt ze zbiorami Muzeum kształtują swoje zdolności poznawcze, uczą się wnikliwie patrzeć i opisywać dzieła sztuki. Ponadto zapoznają się z polską kulturą, literaturą, pochodzeniem znanych przysłów, a nawet z zasadami savoir-vivre’u. Przez kreatywne zabawy i zadania dzieci utrwalają przyswajaną wiedzę, rozwijają wyobraźnię, twórczość oraz zdolności manualne.
Dom Długosza to kreatywna przestrzeń dla maluchów, pełna tajemnic i ciekawych historii. Zarówno dzieci, jak i opiekunowie wychodzą z Muzeum ubogaceni wiedzą i napełnieni pięknem, z uśmiechami na twarzy, wołając przy drzwiach „do zobaczenia!”.

sobota, 4 maja 2019

Czytanie dzieciom

2 maja, jak co roku, w ramach 16 Festiwalu Filmów Niezwykłych miało miejsce czytanie dzieciom. 
W ogrodzie Domu Długosza gościliśmy Annę Dymną, Krzysztofa Orzechowskiego, prof. Jerzego Bralczyka, Franciszka Maśluszczaka, Andrzeja Seweryna, Katarzynę Stanny, Katarzynę Stoparczyk, Lidię Sadową oraz Krystiana Modzelewskiego. 
Goście festiwalu czytali m.in. bajki Janusza Stannego "O malarzu rudym jak cegła", " Koń i kot", fragment książki Astrid Lindgren "Dzieci z Bullerbyn" oraz recytowali liczne wiersze. 








czwartek, 4 kwietnia 2019

Ziołowy ogród Marcina z Urzędowa


Ostatnie kwietniowe spotkanie z serii lekcji muzealnych dotyczy roślin i ziół pochodzących z renesansowego ogrodu Marcina z Urzędowa. Założenie to zostało odtworzone w otoczeniu Domu Długosza w 2015 roku. Poznajemy historię ogrodów oraz postać Marcina z Urzędowa. Dowiadujemy się do czego mogą służyć zioła.


 

Omawiamy poszczególne zioła pochodzące z Herbarza Marcina z Urzędowa – możemy je dotykać, wąchać, a nawet niektóre posmakować. Dowiadujemy się jak działają i jak wpływają na nasze zdrowie, które z nich mają walor zapachowy wykorzystywany w kosmetyce, a które znamy z kuchennej szafki.








Przez zabawę możemy poczuć się jak ziarenko w ziemi, które na wiosnę powoli kiełkuje, rośnie i wydaje owoce.


Robimy kartkę z zielnika i opisujemy szałwię.



Parzymy herbatkę z hibiskusem, różą, miętą, lawendą, rumiankiem i anyżem, którą na zakończenie każdy może skosztować.